R  E  N  A  T  A        S  Z  P  U  N  A  R

Leżę na jednym ze wzgórz północnych obrzeży Brenty. Patrzę w stronę słońca, w stronę szczytu Cima Tosa, i dalej, dalej.... aż po ostatnie pasma szarych gór. Nadciąga burza. Od zachodu wciąż napływają warstwy skłębionych chmur, nieskończone jak morskie fale. Na moment zatrzymują się na ścianach turni, kumulują, a potem przelewają pomiędzy szczelinami iglic, przez ostre krawędzie grani... Chmury są wszędzie – nade mną, i pode mną.

 

Staję się lekki, coraz lżejszy. Wszystko staje się lekkie. Wznoszę się w górę. (W. Herzog Szklane Serce)

​

Renata Szpunar Kubczyk

​

​